In de een-na-laatste week van augustus verscheen dit prachtige verhaal in de krant. Te mooi om niet te delen!
Muziekvereniging Wilhelmina Rijssen is onlosmakelijk verbonden met het Parkgebouw. Wim Kreijkes, een prominent lid van Wilhelmina tekende anekdotes op voor het 120-jarig jubileum dat de vereniging dit jaar viert. Eén ervan vindt u hieronder. Van dit verhaal maakte Jan Rozendom (Jan van de Waander) een gedicht.
Serenade
Het is alweer een hele tijd geleden, dat wij als muziekvereniging Wilhelmina waren uitgenodigd voor een jubileumreceptie van een Rijssense vereniging bij Hotel Gijsbers. Wat doe je dan als muziekvereniging: je brengt een serenade. Op het Parkgebouw was het verzamelen en opstellen ‘geblazen’. Daarna lopend richting Hotel Gijsbers. Na enkele marsen te hebben gespeeld en daarna het ‘ Lang zal hij leven’ , werden wij uitgenodigd voor een consumptie in het café-restaurant.
Zoals wel vaker gebeurd blijven er dan altijd wel enkele mensen ‘napraten’, daar was ik (Wim) ook bij. Maar er waren ook leden die niet zolang bleven en één van hen was klarinettist Herman Struik, wonende aan de Lentfersweg. Bij het Parkgebouw gekomen zocht hij zijn fiets.
Mopperend
De enige die in aanmerking kwam zat echter op slot. En dat klopte niet omdat Herman zijn fiets nooit op slot deed. Dat kon toen nog. Al mopperend op de kwajongens die zijn fiets op slot hadden gedaan, pakte hij de fiets, tilde het achterste gedeelte op en liep zo naar huis.
Thuisgekomen foeterde hij tegen zijn vrouw: “Nou hebben ze mijn fiets op slot gedaan en de sleutel weggegooid, die rotjongens ….” Herman pakte de zaag al om zijn fiets te bevrijden, toen zijn vrouw kwam kijken. “Is dat jouw fiets wel eens?” Herman keek nog eens heel goed en werd rood tot achter zijn oren. “Ze leken echt wel op elkaar” stamelde hij. Net op tijd redde de vrouw van Herman mijn fiets…
Bovenstaand verhaal is van Wim Kreijkes.